Ons allerlaatste blog

In mijn vorige blog schreef ik over wat Corona doet met onze reis. De twijfels die we hadden en de beslissing om door te gaan met onze reis. Een dag later was alles anders en besloten we toch om naar huis te gaan. We waren inmiddels aangekomen in Phong Nha, een prachtige plek in het binnenland van Vietnam. Hier zouden we grotten bezoeken en met de scooter op pad gaan voor we verder zouden reizen naar het noorden. Maar alles werd anders. Zoals elke ochtend werden we wakker (de afgelopen dagen met misselijkheid en buikpijn) en lazen we het nieuws. De impact van het virus werd groter en groter. Na het eerst wat uit de weg te gaan, moesten we toch echt realistisch blijven en kwam het grote woord eruit “we gaan naar huis”!

Tranen waren even niet meer te stoppen, we hebben zo in een achtbaan gezeten de afgelopen dagen. Maar na een tijdje werd ik rustiger en wist ik dat we het goede besluit hadden genomen. Toen was het tijd om alles te regelen. Wat zijn we blij met onze kids. Ze zwommen, speelden bij de pooltafel en hadden plezier. Ze weten op zo een moment heel goed dat ze ons even ons gang moeten laten gaan en er op dat moment even geen aandacht is voor ze. Daar gingen we, Skyscanner open, data bekijken, tijden checken, huurders thuis inlichten, hotels boeken, hotel daar inlichten, websites bezoeken en tickets boeken. Na een paar uur en barstende koppijn was alles geregeld. We konden 2 dagen nadat we de keuze hadden gemaakt vertrekken. We hadden nog 1 dag bij het hotel en om toch leuk af te sluiten besloten we een scooter te huren en een bezoek aan de Phong Nha cave te brengen. In eerste instantie reden we verkeerd en bleek dat we over de rivier moesten, dus hop dat gingen we doen. 45 minuten rijden naar de grot. We volgden google maps en ik kan je vertellen, deze is ook niet altijd up to date. We werden een weg ingestuurd om vervolgens wegen met modder en diepe plassen te volgen, over heuvels, keien en grote stenen. Fijn, daar zat ik weer de held! 

Ondertussen reden we door kleine plattelandsdorpjes en meteen viel me op dat de vriendelijkheid ver te zoeken was. Oudere mensen schreeuwden tegen ons en maakten gebaren, kinderen deden hun hand voor hun mond als we langsreden. Ik heb me nog nooit zo naar gevoeld. Wat is dit klote virus met de wereld aan het doen. Uiteindelijk hebben we de grot nooit gevonden, hebben we wel een prachtige route gereden en kwamen we met een vervelend gevoel aan bij ons hotel. We hebben de tassen hier ingepakt, nog wat gegeten en Netflix gekeken. De volgende dag vertrokken we naar het vliegveld van Dong Hoi. Bamboo airways bracht ons met een avondvlucht naar Hanoi. Omdat we laat aankwamen en vroeg vertrokken hebben we op het vliegveld in een sleeping pod geslapen. Een hele ervaring in een klein hutje op het vliegveld met een keiharde matras. Na een niet zo fijne nacht vertrok in de ochtend ons vliegtuig naar Bangkok. Hier kwamen we lekker vroeg aan, zodat we nog een lange dag in ons luxe hotel hadden. Daar hebben we nog even lekker gezwommen, uitgebreid gegeten en heerlijk geslapen. Alles verloopt, net als de hele reis, zo soepel. Vandaag is onze laatste vlucht, de vlucht naar Amsterdam. We zijn op tijd vertrokken, een vlucht van 12 uur en inmiddels hebben we er 5 op zitten. We zullen over 7 uurtjes landen en dan zijn we..... thuis. 

Thuis, maar wat is thuis op dit moment. Ik ben bang voor waar we in terechtkomen. Al die tijd dat het virus opkwam en er was, was het een ver van mijn bed show. Het zou wel meevallen, overwaaien en het was voornamelijk in China. Tot de nieuwsberichten begonnen te veranderen, Italië in lockdown ging, de besmettingen toenamen en doden aantallen stegen, het ook in Nederland kwam, de scholen dicht gingen en Rutte ons live toesprak. Ja ik ben bang, bang voor wat het met de wereld doet, bang dat we niet weten hoe lang het duurt, bang dat we niet kunnen voorspellen hoe het zich verder ontwikkelt, gewoon bang! Maar ook ben ik blij, blij als ik de Italianen zie zingen op hun balkons, als ik kinderen zie zwaaien voor de ramen van het bejaardentehuis, blij als ik de oproepen van mensen zie om boodschappen te doen, als ik zoveel mensen zie klappen voor de zorg... Wat ik al zei, op dit moment is het leven een achtbaan, een hele slechte sci-fi film, een nachtmerrie waarvan je hoopt dat als je wakker wordt alles weer normaal is, maar dat is het niet. Het is onwerkelijk, zo onwerkelijk. Ik denk dat niemand begrijpt wat er op dit moment aan de hand is. 

We landen straks en zullen de komende dagen zien wat het met ons Nederland doet. We zullen er zijn voor elkaar en elkaar steunen in deze rare tijd. We zullen voornamelijk binnen blijven, maar er zijn voor de mensen die ons nodig hebben en ergens hoop ik dat de wereld er hierna een stuk mooier uitziet. Dat we leren dat de verbinding die we nu voelen zal blijven, dat de natuur en het milieu mogen blijven zoals het nu aan het worden is en dat we dit nooit meer mee hoeven te maken!

En dit moet kunnen, als we het maar MET elkaar doen! 

Dit was mijn allerlaatste blog, we willen jullie bedanken voor het meeleven tijdens onze reis en voor alle lieve berichten die we steeds mochten ontvangen! We hopen jullie snel weer te zien, let op jezelf en op elkaar!

Veel liefs van Debbie, Mark, Dani en Mick