Cultuur en natuur (Kanchanaburi en Khao Yai)

Na een paar geweldige dagen in Bangkok was het tijd om door te gaan. We gingen richting het oosten van Thailand, naar Kanchanaburi. Een stad die bekend staat om wat daar in de Tweede Wereldoorlog gebeurt is. Vanuit Bangkok namen we de trein, nee geen luxe trein met airco, maar een lokale derde klasse trein. Met bankjes waar je makkelijk door heen zakt (vraag maar aan Mark), open ramen, een ventilator en midden tussen de locals. Twee en een half uur rijden en een chagrijnige man. Aangekomen in ons hotel was zijn bui alweer wat beter en konden we genieten van (weer) een prachtig mooi uitzicht vanaf ons balkon. We hebben die middag lekker gezwommen, gegeten en zijn daarna lekker ons bedje in gedoken.

De volgende dag was het tijd om wat geschiedenislessen te volgen. We zijn naar de “bridge over the River Kwai” geweest, hier hebben we over het spoor gelopen. Bijzonder dat hier tig jaren geleden Japanse treinen over heen reden om wapens etc. te vervoeren.

De brug over de rivier de Kwai is de spoorbrug die gebouwd is bij de Thaise plaats Kanchanaburi als onderdeel van de Dodenspoorlijn (Birmaspoorweg).Bij de constructie van de spoorlijn verloren veel westerse krijgsgevangenen het leven, onder wie ook veel Nederlanders uit toenmalig Nederlands-Indië. Echter, bij de constructie van de brug zelf vielen relatief weinig doden (negen). De huidige brug is het originele exemplaar, de hulpbrug werd eerst ongeveer 200 meter stroomafwaarts gebouwd en was een houten constructie die voor aanvoer van materiaal diende. De huidige brug werd een aantal keren gebombardeerd, wat te zien is aan de gedeeltes met rechthoekige boogconstructies in plaats van de originele ronde. De ronde boogdelen waren in 1942 door de Japanners uit Java meegenomen. De rechthoekige komen uit Tokio. De Japanners hebben de brug na de Tweede Wereldoorlog hersteld.

Hierna hebben we het World War II museum en het JEATH museum bezocht. Ontzettend interessant. Ook Dani en Mick vonden het heel interessant, ze bleven maar vragen stellen, kijken naar de foto’s en materialen. Leuk om ze op deze manier wat bij te brengen van de geschiedenis.

Na dit bezoek namen we een taxi naar de begraafplaats. Aangekomen hier maakten we een afspraak met de taxichauffeur voor de komende twee dagen. Hij zou ons naar de hellfire pass en de watervallen brengen. Mooi, was dat ook meteen geregeld. Daarna liepen we de begraafplaats op. Hier liggen naast Engelse soldaten ongeveer 2000 Nederlandse soldaten. Daar lopend en het zien van de namen en vooral de teksten eronder waren ineens behoorlijk ingrijpend. Mark en ik liepen met tranen in ons ogen langs de graven. Dit was een heel bijzonder gevoel. Daarna zijn we nog het museum in geweest naast de begraafplaats en toen zijn we weer rustig naar ons hotel gelopen. Daar zijn we lekker het zwembad ingedoken, hebben weer lekker gegeten (pizza en pasta) en op tijd weer naar bed gegaan.

De volgende dag stond daar onze chauffeur van de dag ervoor. Vandaag gingen we naar de hellfire pass en de death railway.

Hellfire Pass is een spoorwegverbinding met de voormalige Birma-spoorweg, ook vaak de Death Railway genoemd, in Thailand. Het ligt in het westelijke deel van Thailand in de provincie Kanchanaburi. Deze pas is gebouwd met dwangarbeid tijdens de Tweede Wereldoorlog, voornamelijk gebouwd door geallieerde krijgsgevangenen uit een groot aantal landen. Het werk werd gedaan in barre omstandigheden, met zwaar verlies van leven geleden door de krijgsgevangenen. Hellfire Pass wordt zo genoemd vanwege het feit dat de pas 's nachts werd verlicht door fakkels, waardoor de gevangenen' s nachts in deze barre omstandigheden werkten met het rode licht dat visueel op de hel leek.

De Dodenspoorlijn (Death Railway), ook wel Birmaspoorweg of Birma-Siamspoorweg, is de bijnaam gegeven door geallieerde krijgsgevangenen in de Tweede Wereldoorlog aan de spoorlijn die zij gedwongen werden aan te leggen tussen Nong Pladuk in Thailand en Thanbyuzayat in Myanmar (Birma). Het werk aan de spoorlijn begon op 16 september 1942 en werd 16 maanden later voltooid, ondanks berekeningen van Japanse ingenieurs dat het minimaal 5 jaar zou duren om de 415 kilometer lange en 1 meter brede spoorlijn aan te leggen. De Japanners maakten hiervoor op grote schaal gebruik van dwangarbeid.

Tijdens de aanleg stierven per dag gemiddeld 75 arbeiders; 15 000 krijgsgevangenen stierven aan uitputting, ziekte en ondervoeding. Onder hen waren 7 000 Britten, 4 500 Australiërs, 131 Amerikanen en bijna 3 000 Nederlanders.

Heel bijzonder om hier rond te lopen, je voor te stellen hoe het geweest moet zijn, in de trein te zitten en dezelfde weg te volgen als alle krijgsgevangen. Twee zeer indrukwekkende dagen, ook niet zo raar dat mijn nachten gevuld waren met dromen over deze bezienswaardigheden.

Na veel geschiedenis was het de volgende dag tijd voor wat natuur. Onze zelfde chauffeur was er weer. Vandaag brachten we een bezoek aan de Erawan watervallen. Deze watervallen bestaan uit 7 lagen, maar wij vonden laag 3 wel goed genoeg en dit was ook wel de mooiste. Een mooie hoge waterval. Daar wilden we natuurlijk onder, maar het water was wel heel koud, niet helder en er zwommen hele grote vissen. Zoals jullie al eerder lazen ben ik niet zo een held en was het dus een hele uitdaging om erin te gaan. Eerst zijn we (ik en de kids) langs het water gelopen om zo dicht mogelijk bij de waterval te komen en dat lukte. En toen zaten we daar... na wikken en wegen en wel en niet doken we er na zeg 10 minuten toch eindelijk in. Eerst was daar de schrik van het koude water, toen het idee dat daar heel veel grote vissen zwemmen en je niet weet wat er onder je beweegt en dus zwommen we zo snel we konden naar de overkant. Super trots, maar ik was nog niet bij de waterval geweest en dus ging ik weer terug. Ik was inmiddels gewend aan het water, had de smaak te pakken en daar ging ik weer. Terwijl ik naar de waterval zwom hadden Dani en Mick de kleine visjes ontdekt die aan hun voeten knabbelden en dus zaten die met 20 visjes aan elke voet te genieten van hun schoonheidsbehandeling. Later zijn we ook nog met zijn drieën onder de waterval geweest, superleuk!!!

Na twee uurtjes was het genoeg en reden we terug naar ons hotel om te zwemmen, tassen in te pakken en te eten. Ik moet nog wel even vertellen dat we een ongelukstaxi hadden. Op dag 1 stond de taxi voor de lunch geparkeerd op een parkeerplaats in het midden van twee wegen. Na al 100 keer gezegd te hebben dat de kinderen moeten kijken als ze de straat op gaan, stapte Dani natuurlijk uit ZONDER te kijken en stond hij dus midden op de weg. Komt daar een auto langs scheuren en die miste Dani op een haar na. Toen waren we natuurlijk allemaal van slag en Dani in dikke tranen van de schrik. Veel knuffels maakte ons weer een beetje rustig. De tweede dag, na al 100 keer gezegd te hebben dat je je vast moet houden in een open taxi, zat Mick met een touwtje te spelen met twee handen en dan kan je je niet vasthouden. Toen daar een hobbel in de weg kwam, viel Mick van het bankje op zijn rug en gleed richting de open achterkant. Een taxi rijdt zo ongeveer 90 kilometer per uur en dus gaat alles heel snel. Dani kon gelukkig snel zijn arm grijpen en ik lag op mijn blote knieën op de grond om zijn been te pakken, Mark had een schaafwond op zijn dijbeen omdat hij ook naar Mick toeschoot. Weer waren we van slag, Mick deze keer in dikke tranen en stilletjes zaten we in de taxi terug. Bij ons hotel kregen de kinderen nog een goed advies van onze chauffeur “always listen to your mum and dad, because they love you very much!” 

‘S avonds gingen we op jacht naar een privé taxi die ons de volgende dag naar Pak Chong kon brengen. We hadden namelijk geen zin om 3 uur met een busje naar Bangkok te gaan, daar 3 uur te moeten wachten en dan weer 3 uur naar Pak Chong te moeten rijden. Nadat we alle toko’s met aangeboden taxi’s waren afgelopen hadden we een taxi gevonden die ons voor een mooi prijsje de volgende dag kon brengen, ook weer gelukt. Wat gaat het soepel allemaal.

Na ons laatste nachtje en laatste ontbijtje stapte we onze auto in die ons in 4 uur naar ons hotel bracht. Dat is het voordeel van een rechtstreekse privé taxi, je bent er snel en je hebt nog wat aan je dag. We hadden een huisje in een heerlijk rustige omgeving aan een rivier. We waren de enige gasten en er was een grasveld. Dani en Mick hebben daar dus heerlijk gevoetbald. ‘S avonds zijn we wezen eten bij een prima restaurant en hebben we het er even van genomen, we hadden honger en ze hadden heel veel lekkere dingen op de kaart staan. ‘S avonds hebben we lekker nog een filmpje gekeken voordat we gingen slapen. 

De volgende dag stond JJ te wachten bij ons hotel. Via Facebook had ik haar gevonden en een tour geboekt bij haar. Na het ontbijt stapte we de auto in (allemaal van die open jeeps) op weg naar Khao Yai National Park. Natuurlijk nadat we tegen Dani en Mick hadden gezegd dat ze zich goed moesten vasthouden. 

In dit park leven 300 olifanten in het wild en dus was ons doel vandaag om een olifant te spotten. Ik zag op haar fb pagina al dat de olifanten zich niet elke dag laten zien en dus hadden we wel een beetje geluk nodig. Het begon al leuk. JJ kan heel goed de roep van een Gibbon nadoen en dus waren daar al snel de apengeluiden en in de verte zagen we ze ook al slingeren, superleuk om eens een andere aap te zien. Daarna gingen we het pad op op zoek naar andere dieren. Wat we al snel merkten was dat JJ dol is op vogels. Onze volgende spot was dan ook op een plek waar een neushoornvogel (wel een ander soort dan die met de gele snavel) een nest had en daar volgens haar elk HALF uur haar baby kwam voeren en dus stonden we daar..... ANDERHALF uur te wachten!!!!!!!!! Toen was er nog steeds geen vogel, maar wel twee verveelde kinderen en twee geïrriteerde ouders. Wat waren we blij toen de telefoon ging en er werd geroepen dat er een olifant was gespot. Daar gingen we allemaal... rennend door de jungle over takken en langs boomstammen, oppassend op je hoofd en uitstekende wortels. We sprongen de auto in en reden naar de genoemde plek en daar...., waren we net te laat. Geen vogel die haar baby voert en ook geen olifant. En dus gingen we weer door. We hebben slangen, apen en een serow gespot. Een serow is een met uitsterven bedreigd diersoort die volgens Dani gewoon op een geit lijkt. We hebben geluncht, zijn naar een uitzichtpunt gelopen en hebben een waterval gezien en zoals JJ zei “een piepie waterfall”, dus daar zijn we niet al te lang gebleven. Rond 16.00 uur gingen we weer terug naar onze olifantenplek en werd na 10 uur, na bijna de moed opgegeven te hebben, ons geduld eindelijk beloond. Daar kwam uit de bossen een enorm grote mannetjesolifant gelopen. Wauw wat indrukwekkend, ik stond te shaken op mijn benen en ook Mark, Dani en Mick waren door het dolle heen. Dit was waarvoor we gekomen waren en hij was er!!!!!! Na alles enthousiasme was het tijd om verder te gaan, maar wij waren eigenlijk al klaar. We hebben nog wat rond gereden, nog wat vogels gespot (aaaaaahhhhhhhhh) en toen terug naar het hotel, we waren kapot en doodmoe. We hebben snel wat gegeten en zijn daarna lekker gaan slapen, wat een dag!

Omdat wij de enige gasten in het hotel waren, werd er geen ontbijtbuffet gemaakt. We kregen ons ontbijt op het terras bij onze kamer. Zo lekker, we hadden bijna een camping gevoel. Na het ontbijt was het tijd om de bus te pakken terug naar Bangkok. Hier hadden we 1 overnachting voordat we naar Ko Chang vertrokken. Het is weer tijd voor een eiland, maar niet nadat we nog een heerlijke voetmassage hebben genomen. 

Veel liefs Debbie