Oh jee, nog maar 8 weken!

Ja inderdaad, nog maar 8 weken. Jeetje, het gaat nu ineens wel heel snel. Twee en half jaar geleden hadden Mark en ik een gesprek bij het zwembad in Turkije. Ik zie ons nog liggen. Op de ligbedjes aan het zwembad besloten we om op reis te gaan. Meteen kwamen toen de ideeën, werd de datum geprikt, pakten we Google erbij en gingen we op zoek naar een route en landen.

En dat is dus alweer twee en een half jaar geleden. In de afgelopen jaren hebben we veel gedroomd, veel gegoogeld, veel besproken, maar vooral veel gedroomd. Het was nog echt een ver van ons bed show. Niet echt het besef dat er een moment zou komen dat het echt ging gebeuren.

Nou dus wel, ons moment is bijna aangebroken, want over 8 weken stappen we in het vliegtuig om 8 maanden op reis te gaan.

Gevoelens gaan heen en weer. Het ene moment heb ik kriebels, ben ik enthousiast en kan ik niet wachten, maar het andere moment overvalt me ineens het gevoel van angst. Waar beginnen we aan? Wat kan er wel niet allemaal gebeuren? Gaan we dit wel volhouden?

Gevoelens die erbij horen en niet alleen bij mij. Ook Mark, Dani en Mick vinden het spannend. Het is ook niet niks. Wij volwassenen hebben het overzicht, we hebben ervaring, weten wat er ongeveer komen gaat, maar hoe moet dat wel niet voor de kinderen zijn? Wat zijn ze (we) dapper! Maar soms staan toch ineens die beren op weg. Voor mij een mooi leerproces, me niet druk maken, alles laten komen zoals het komt en bij elke beer gewoon een oplossing bedenken. Denken in oplossingen en niet in problemen, das voor mij heel wat…

Gelukkig gaan we het avontuur met zijn vieren aan en zijn we wel iets gewend en dus weet ik ook wel dat alles goed gaat komen.

Onze laatste 8 weken werk en school zijn aangebroken, een periode met veel afscheidsmomentjes, de laatste vaccinaties en het inpakken van spullen en backpack.

We gaan het gewoon echt doen en dat is supergaaf, superstoer, supereng, maar bovenal gewoon super super!

Groetjes Debbie